Wat doen wij onze Joodse landgenoten aan? Afgelopen week kreeg ik onderstaande brief. De schrijfster vond het goed dat ik hem publiceerde, op voorwaarde dat ik haar naam weg zou laten. Wie de brief leest, begrijpt waarom.
Beste Maaike,
Ik wil je even bedanken voor je harde werk om de feiten de wereld in te blijven sturen rondom Israël/Gaza.
Ik ben een Joodse vrouw en moeder van een (dus) Joods meisje van bijna vier, en ik maak me ernstig zorgen over onze toekomst hier in Nederland.
Dankzij mensen als jij kan ik mijn gevoelsmatige en uit ervaringen puttende vertrouwen behouden rondom de drijfveren van Israël (al zullen Netanyahu en zijn extreemrechtse vrienden mijn vertrouwen niet perse hebben), mijn visie onderbouwen en mijn steentje bijdragen in discussies. Helaas merk ik dat er steeds minder te discussiëren valt.
Na twee jaar onzin te hebben gelezen uit zogeheten betrouwbare bronnen als de NOS, NRC en Volkskrant zijn steeds meer mensen om mij heen overtuigd van “de genocide” en in een zwart-wit wereld terecht gekomen van dader/slachtoffer, met Israël als grootste kwaad van de wereld op dit moment.
Elke dag moet ik door een Palestijnse vlaggenzee heenrijden om bij mijn werk in Amsterdam West te komen. Hoe begrijpelijk ik dat ook vind vanuit het perspectief van (wellicht verkeerd geïnformeerde) moslimbroeders, hoe tegenstrijdig is het dat ik dan nergens een Israëlische vlag zie. Sterker nog, ik verstop mijn davidster nu in het openbaar onder mijn shirt. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik nu de afgelopen week in twee dagen tijd drie witte blonde mensen met keffiyehs zag lopen.
Ik voel me steeds meer een buitenstaander worden in Amsterdam.
Het vaak onderliggende antisemitische sentiment dat dit voedt, is voor de meesten niet zichtbaar of oninteressant. Laat staan de toename van antisemitisme; die lijkt te worden gezien als collateral damage. Al zullen de meesten uit beschaafdheid zeggen dat ze dat betreuren.
De gevoelens die het bij mij oproept maken mijn familiegeschiedenis uit WO2 ineens voelbaar, al was ik daar niet bij. Wat moeten mijn opa’s en oma’s zich alleen hebben gevoeld… Het vertrouwen in de medemens, je buren, mensen op straat, kennissen; ik voel het ook bij mij nu afnemen.
Tot twee jaar terug voelde ik mij een van hen, de linkse deugdelijke hoog opgeleide Nederlander. Ik dacht dat die groep – die mensen die hun mening durfden te geven en morele waarden hoog in het vaandel hadden – juist aan mijn kant stond. Of dat we aan dezelfde kant stonden. Het was niet nodig aan mijn kant te staan, ik was als Jodin altijd een van hen.
Wie staat er nu op tegen deze hysterie en haat? Ik lees nu de Telegraaf en heb mijn hoop tegen beter weten in gevestigd op rechtse politieke figuren waar ik voorheen een hekel aan had. Mijn identiteit staat hiermee dus ook op wankele voet.
Mijn vrienden ontwijken het thema steeds meer, kijken weg als ik het thema aansnijd, en daarmee voel ik mij zo langzamerhand niet alleen miskend in de onmacht en ellende over de oorlog, maar ook meer en meer geïsoleerd. Twee goede vrienden ben ik kwijtgeraakt aan pro Palestina activisme.
Ik kan alles wat ik lees en weet ten bate van Israël aan niemand kwijt, behalve aan mijn vriend en ouders, en een enkele vriendin. Men krijgt het zichtbaar benauwd als ik een tegenargument uit of een artikel doorstuur. Er komt vaak geen reactie. Machteloosheid alom.
Ik ben je enorm dankbaar voor het licht dat jij schijnt op de kwestie. En al het werk dat erin moet zitten om bronnen te verifiëren en krantenartikelen uit te pluizen.
Dank je wel. Als ik er iets is dat ik kan doen binnen mijn mogelijkheden, laat het mij gerust weten. Dan hoop ik een bijdrage te kunnen leveren.
Hartelijke groet, *
* Naam bij mij bekend
Op 26 oktober 2023 kwam 