Foto door Chenspec, CC BY-SA 4.0.

Terugkijken op 2024 is niet iets om vrolijk van te worden, vooral niet voor wie om Israël geeft. We zijn getuige van het bouwen van een narratief, een consensus over de Joodse staat. Het kostte wat moeite die consensus te creëren na de gruweldaden van Hamas, maar inmiddels is een groot deel van de Nederlandse bevolking ervan overtuigd dat Israël een schurkenstaat is, die straffeloos oorlogsmisdaden pleegt.

Nederland is hierin helaas niet uniek – de hele ‘internationale gemeenschap’ keert zich al decennia tegen Israël – en het is de moeite waard om de rol van bepaalde ophitsers hierin te belichten. In hun wereld zijn feiten niet van belang, wat telt is hun innerlijke overtuiging. En de kudde laat zich door hen leiden.

Sprookje

U kent vast dat liedje wel: 15 miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde. Inmiddels zijn we met 18 miljoen, maar het beeld dat dit liedje oproept is toch wel hoe veel Nederlanders zichzelf graag zien. Nuchter, tolerant en een innemend tikkeltje eigenwijs. Wij Nederlanders zijn geen kuddedieren, wij zijn het land van duizend meningen, al dringen we die meningen niet op.

Het is een leuk sprookje, maar net als alle andere volkeren zijn ook Nederlanders vatbaar voor groepsdenken. En bepaalde mensen spelen daarop in. Wat horen we wel te zeggen, en wat niet? Welke meningen zijn algemeen goedgekeurd, en bij welke moeten wij onze wenkbrauwen fronsen? Wat zijn de idealen die wij behoren te hebben? Wat zijn de ‘goede’ sympathieën en antipathieën?

De linkse kerk

Voor al die vragen kunnen we al decennia terecht bij degenen die zo zoetjes aan de officiële dominees en pastoors vervingen. Het zijn de media die preken over moraal. Het zijn de cabaretiers die al lang niet meer grappig zijn, maar belerend. Het zijn de vaderlijke (of moederlijke) politici, en het is de alwetende overheid, lees de jaarverslagen van de AIVD maar.

En wat ons vooral tegemoet walmt vanaf al die preekstoelen, is toch wel dat linkse meningen beter zijn dan rechtse meningen. En dat de ware hogepriesters van de juiste mening de zwaar gesubsidieerde goede doelen organisaties zijn. Denk hierbij aan bijvoorbeeld Amnesty International, Save the Children, Artsen zonder grenzen, Pax en Oxfam Novib.

Schurkenstaat

Op de websites van deze organisaties staan het leed in Gaza en de vermeende oorlogsmisdaden van Israël op een prominente plek. Heel deugpronkend Nederland is het roerend eens: Israël is een schurkenstaat en die arme Palestijnen worden meedogenloos afgeslacht, net als de Libanezen, als Israël de kans zou krijgen.

Vertegenwoordigers van deze organisaties mogen regelmatig leeglopen in allerlei media, ze ondertekenen open brieven waarin ze Israël beschuldigen van uitroeiing van de Palestijnen – waarbij gijzelaars, burgers als menselijk schild en raketaanvallen worden genegeerd – en ze organiseren gelikte acties tegen Israël, zoals het larmoyante Niet in mijn naam.

Samen met al die andere predikers buigen zij het narratief in de gewenste richting. Direct na 7 oktober 2023 was het hard werken, want een gruwelijke aanval die ruim duizend burgerdoden en honderden gijzelaars tot gevolg had, was wel even lastig wit te wassen. Maar inmiddels staat het nieuwe narratief als een huis: Israël is een apartheidsstaat die genocide pleegt in Gaza.

Verbeelding aan de macht

Het zou mooi zijn als onze media wat minder achter de linkse onderbuik aan zouden lopen, en wat meer hun journalistieke codes zouden volgen. Maar helaas. Juist de media die als betrouwbaar te boek staan – NOS, Nieuwsuur, de ‘kwaliteitskranten’ – geven vaak liever ruim baan aan de ‘juiste’ mening dan aan een feitelijke weergave van de ingewikkelde werkelijkheid.

De linkse politieke partijen vertonen eenzelfde bange eenzijdigheid: ze blijven dogmatisch binnen het voorgeschreven narratief, alsof het onfatsoenlijk zou zijn om na te denken. Kenmerkend is het standpunt van GroenLinks/PvdA over Israël en Palestina (bedoeld zijn de Palestijnen). Feiten zijn niet van belang, de mensenrechtenorganisaties zijn hun profeten die het ware evangelie verkondigen.

Dergelijke verklaringen hebben weinig meer met de realiteit te maken. Hier lijkt het alsof Israël zomaar als een dolle tekeer gaat. Alsof er nooit een aanleiding was. Alsof deze schurkenstaat uit pure kwaadaardigheid burgers afslacht. En vooral: alsof Palestijnen ontoerekeningsvatbaar zijn, onnozele kinderen of zelfs redeloze dieren, waar je geen rekenschap van kunt vragen.

Oorlog

Ja, er is een oorlog gaande in Gaza. Het is een nare, lelijke oorlog en ook onschuldige kinderen worden het slachtoffer. De verwoesting is enorm, en de bevolking is getraumatiseerd. Het is goed om daar aandacht voor te hebben. Het is alleen absurd om het aandeel van Hamas hierin te verhullen, en Israël zonder bewijzen van de meest gruwelijke zaken te beschuldigen.

Voor wie denkt dat er bewijzen zijn: zowel Amnesty als anti-Netanyahu-krant Haaretz komen met anonieme bronnen, verdraaiingen van uitspraken, misdaden van tientallen jaren geleden – die vaak al lang bestraft zijn – en natuurlijk het oprekken van definities.

Er zijn Israëlische soldaten die zich misdragen, maar de IDF heeft een aparte afdeling die klachten onderzoekt en wangedrag straft. Kom daar maar eens om bij Hamas, dat de eigen bevolking onderdrukt, martelt en vermoordt.

Verbittering

Kan Israël het ooit goed genoeg doen? En hoe lang houdt het land het nog vol om te proberen aan alle onmogelijke eisen te voldoen? Soms ben ik bang dat dit een selffulfilling prophecy kan worden. Israël is een klein land: vrijwel alle inwoners zijn persoonlijk geraakt door 7 oktober en ander terrorisme. Terrorisme waarover massaal gejuicht werd in Gaza.

Eén van de zaken waar ik me zorgen over maak, is dat sommige Israëli’s zo verbitterd zullen raken door de hetze van de ‘internationale gemeenschap’, dat zij zullen denken: “Waarom zouden we ons nog gedragen? Waarom zouden we die Gazanen die onze gijzelaars mishandelden nog als mensen beschouwen? We worden toch wel beschuldigd van oorlogsmisdaden.”

Wie geen mededogen op kan brengen met de Israëli’s, en van hen eist dat ze gewetenloze moordenaars als buren verwelkomen, die heeft geen moreel besef. En al helemaal geen recht van spreken. Zo iemand werkt alleen maar mee aan verharding van het conflict en verbittering bij mensen die oorspronkelijk nog welwillend waren.

Kuddegedrag

De gevaarlijkste demagogen zijn niet de botte schreeuwers, maar de charmante vleiers die onder het mom van empathie de waarheid verwringen. Het witwassen van terroristen en vriendjes van terroristen – zoals UNRWA – is immoreel. Alle verantwoordelijkheid voor dit conflict bij de aangevallen partij leggen is een recept voor escalatie.

En het kuddegedrag van links Nederland – van ngo’s, ambtenaren, ‘experts’, politici en journalisten – vind ik beangstigend. Waar loopt dit op uit? Al in maart 2024 dacht 28% van het opiniepanel van Hart van Nederland (2.042 respondenten) dat Israël genocide pleegde in Gaza. Dat was dus nog lang voordat Amnesty een rapport bij elkaar verzon om dit te ‘onderbouwen’.

In onderstaande tweet verraadde Agnes Callamard – hoofd van Amnesty International – onbedoeld wat hun werkwijze is. Het gaat haar niet om feiten waaruit geconcludeerd kan worden of Israël genocide pleegt, het gaat erom dat genoeg gezaghebbende figuren dit beweren. Dan ontstaat ‘consensus’, en die is een bewijs op zichzelf.

Israëlkritiek

Wie wijst op de ongelijke behandeling die Israël krijgt, en op de waarschijnlijkheid dat antisemitisme daar een rol bij speelt, krijgt steevast te maken met de volgende verdedigingslinie. We mogen toch wel kritiek op Israël hebben? Kritiek op Israël is geen antisemitisme! Maar hoe de anti-Israëldemonstranten en hun sympathisanten ook roepen dat Israëlkritiek geen antisemitisme is, er zijn twee redenen waarom dit een zeer zwak argument is.

Ten eerste is de maat waarmee Israël gemeten wordt aantoonbaar veel strenger dan bij alle andere landen. Is die selectiviteit niet antisemitisch? En ten tweede: kijk hoe deze Israëlhaat zich keert tegen alles wat Joods is.

In maart zagen we tierende pro-Palestinademonstranten bij de opening van het Holocaustmuseum. Sindsdien waren er vandalisme en bedreigingen op de UvA, een Jodenjacht op de Erasmusuniversiteit, gewelddadige verstoringen bij de herdenking van 7 oktober, en Jodenjachten in Amsterdam. En dan sla ik nog talloze ‘kleinere’ incidenten over.

Antisemitisme verhullen

Links Nederland waarschuwt graag voor gelijkenis met de jaren ’30 als Wilders een provocerende tweet stuurt over immigratie, maar de gruwelijke gelijkenis van de huidige tijd met de beginjaren van de Jodenvervolging lijkt hen te ontgaan. Na de Amsterdamse Jodenjachten nam de linkse Amsterdamse gemeenteraad een motie aan over de ‘dreigende genocide’ in Gaza.

En landelijk ging het niet veel beter. De verwarring rond het aftreden van staatssecretaris Nora Achahbar zorgde dat de media en de talkshowtafels zich gretig konden werpen op vermeend racisme in de ministerraad. Daarmee waren de juiste verhoudingen hersteld: rechts Nederland in de rol van racistische schurken, links Nederland in de rol van nobele redders.

Zelfs afvalligen uit eigen kring – zoals Ronny Naftaniel – waarschuwen tevergeefs. Toen PvdA’er Rob Oudkerk bij een pro-Israëlbetoging zei dat de Jodenvervolging nu net zo geleidelijk begint als destijds, beet de falende burgemeester Halsema van zich af. Ze vond zijn kritiek “schandalig en beneden elk peil.” Links Nederland overstelpte haar weer eens met steunbetuigingen.

Ideologische verblinding

Deze mensen zitten zo vast in hun dogma’s, dat ze niet meer in staat zijn om het gevaar in eigen kring te zien. En dat is dan nog de meest welwillende uitleg. Hoe blind moet je zijn om niet te zien dat de terroristen van Hamas en Hezbollah en hun Iraanse sponsors veel grotere schurken zijn dan welke Israëlische politicus ook? En dan reken ik de hardliners in de regering Netanyahu mee.

De meedogenloze jacht op de enige democratie in het Midden-Oosten zou potsierlijk zijn als die niet zo gevaarlijk was. Wat denken deze jagers te bereiken met hun hetze? De bevrijding van Gaza? Als je Gaza wilt bevrijden, pak dan de tirannen van Hamas als eerste aan. Maar wie alleen Israël wil verzwakken, pleit in wezen voor het faciliteren van een genocide op de Joodse staat.

Het is te hopen dat Donald Trump orde op zaken zal stellen in het Midden-Oosten, want van de moreel failliete linkse kerk hebben we niets te verwachten. En van de ‘internationale gemeenschap’ al helemaal niets. Het is van een wrange ironie dat het Joodse volk nu moet hopen op degene die in linkse kringen als de nieuwe Hitler wordt gezien.

De omkering is compleet.

 

U kunt Maaike van Charante steunen via repelsteeltje.backme.org

Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg Maaike op Twitter.