Titelfoto door Nizzan Cohen, CC BY 4.0.

Een jaar na 7 oktober is het tijd om terug te kijken. En wat een verdrietige bezigheid is dat. Want de gruwelen van die dag werden gevolgd door een storm van wereldwijde Jodenhaat die tot op de dag van vandaag voortraast. En deze haat wordt niet alleen verkondigd door extremisten, maar vindt weerklank in gezaghebbende media die dagelijks dit gif verspreiden in de westerse wereld.

Een terugblik.

Het is alweer 7 oktober, de datum die voorgoed in veel harten gebrand staat als de dag dat de wereld veranderde. Het was de dag dat de haat Israël binnenstroomde en werd uitgegoten over iedereen die binnen bereik was. De dag dat talloze Israëli’s geliefden verloren op de meest gruwelijke manieren, de dag dat de nachtmerrie van de gijzelaars begon, de dag dat het vertrouwen van Israëli’s in de veiligheid van het land aan splinters werd geslagen.

Helaas was het ook de dag dat wereldwijd de maskers afvielen.

Vredesactivisten

Die dag stierf het vertrouwen bij veel vredesactivisten dat ooit een 2-statenoplossing mogelijk zou zijn. In de kibboetsen vlakbij Gaza woonden idealisten die opkwamen voor de rechten van de Palestijnen. In december 2023 werd Irit Lahav geïnterviewd. Zij was de woordvoerster van kibboets Nir Oz, een kleine kibboets met slechts 427 inwoners. In onderstaande video vertelde zij hoe ze binnen hun beperkte mogelijkheden geprobeerd hadden vrede te stichten.

Al hun toewijding was voor niets geweest. Dezelfde mensen die zij geprobeerd hadden te helpen, waren naar hun dorp gekomen en hadden tientallen inwoners gruwelijk vermoord en anderen ontvoerd, waaronder de familie Bibas: de familie met de twee kleine roodharige jongetjes. In de ogen van Irit Lahav was twee maanden later nog de verbijstering te lezen. ‘They really hate us…’ Ze had nog altijd gedacht dat de meeste Palestijnen eigenlijk vredelievend waren.

Reacties

Voor anderen was het gejuich in de straten van Gaza geen verrassing, net zoals het ‘dood aan Israël’ in het Iraanse parlement. Maar zelfs de grootste cynici waren geschokt door de reacties in westerse landen die zich bondgenoten van Israël plegen te noemen. Overal – ook in Nederland – gingen mensen de straat op. Niet om Israël te steunen in deze nood, maar om tegen Israël te betogen. Burgemeesters weigerden de Israëlische vlag op te hangen, media deden met voelbare tegenzin traag verslag, experts haastten zich om ‘context’ te bieden.

De ramp die Israël getroffen had, verdween ongekend snel naar de achtergrond om plaats te maken voor het gewenste narratief: Israël als dader, de Palestijnen als slachtoffer. Zo gretig waren veel media om dit narratief van munitie te voorzien, dat ze Hamaspropaganda als waarheid gingen verkondigen. We hebben regelrechte leugens gezien, waarvan vele niet rechtgezet werden. We zagen oude antisemitische bloedsprookjes in nieuwe versies opduiken. En dat gebeurde niet in vlekkerige pamfletjes, dat gebeurde in onze ‘kwaliteitsmedia’.

Israël is wel wat gewend van zijn ‘bondgenoten’. Denk aan alle westerse steun voor de meest bizarre VN-resoluties. Maar na de gruwelen van 7 oktober, de dodelijkste aanslag op Joden sinds de Holocaust, hadden de Israëli’s misschien toch wel wat steun en begrip verwacht. Wat ze kregen was een volgende gruwel: het verraad van het westen.

Propagandaoorlog

Het spel van Hamas is zo doorzichtig, en toch kozen westerse media er massaal voor om het mee te spelen. De aanval van 7 oktober was met opzet zo bruut dat Israël wel moest reageren, en vervolgens kon Hamas het belangrijkste wapen inzetten: het menselijk schild. En waarom is dat zo’n effectief wapen? Omdat westerse media identiteitspolitiek bedrijven. In dat bekrompen frame is Israël de onderdrukker, en de Palestijnen zijn slachtoffers. Daaruit volgt dat Palestijnen nooit de agressor kunnen zijn, en dat elk slachtoffer de verantwoordelijkheid van onderdrukker Israël is.

Al vertelde Hamas openlijk dat de beweging streefde naar zoveel mogelijk burgerslachtoffers – zowel in Israël als in Gaza – elk slachtoffer werd Israël verweten. Al deed Israël er alles aan om burgerslachtoffers te voorkomen, de westerse media negeerden het. Inmiddels gelooft half Nederland – gesteund door ongefundeerde beschuldigingen bij het International Court of Justice – dat Israël genocide pleegt in Gaza.

Omkering

De afkeer van Israël was er al – denk maar aan al die demonstraties zodra bekend werd wat er op 7 oktober was gebeurd – maar het leek per dag erger te worden. Onder het mom van ‘kritiek op Israël’ voelden velen zich vrij om die afkeer ruim baan te geven. Alles wat Israël meldde, was per definitie verdacht, alles wat de terroristen meldden, kreeg een aureool van betrouwbaarheid. Complottheorieën over kwaadaardige Joden beperkten zich niet meer tot duistere hoekjes van het internet, maar werden in nauwelijks verdunde vorm gepubliceerd door gezaghebbende media.

De slachtoffers in Israël deden er niet meer toe. De vrouwenrechtencommissie van de VN deed er maanden over om te erkennen dat Israëlische vrouwen verkracht waren op 7 oktober, het Rode Kruis had net zo goed niet kunnen bestaan als het om Israëlische gijzelaars ging. Hezbollah kon een jaar lang het noorden van Israël bombarderen zonder dat Nederlandse media zich daar druk om maakten, al vielen er tientallen doden, waren er tienduizenden ontheemden, en staken de raketten grote natuurgebieden in brand.

Jodenhaat

Israël vecht om te overleven, en dat gevecht is niet alleen militair. Het werd dit jaar steeds duidelijker dat dit het gevecht is tegen het oude monster van Jodenhaat dat altijd weer nieuwe gedaantes aanneemt. Het bizarre is dat de haters vaak als door een wesp gestoken reageren als je ze wijst op hun haat, terwijl het overduidelijk is dat ze aan geen enkel ander land zulke eisen stellen als aan Israël. Dezelfde lieden die op 7 oktober(!) weer sit-ins willen houden op Nederlandse stations, waren nergens te bekennen toen Palestijnen bij duizenden stierven in Jarmuk.

En dat het wel degelijk om Jodenhaat gaat, blijkt uit nog iets anders. Niemand zal het in zijn hoofd halen om Turkse migranten het beleid van Erdoğan te verwijten, maar zelfs Joden die nog nooit in Israël geweest zijn, worden verantwoordelijk gesteld voor zaken waarvan Israël zonder bewijs beschuldigd wordt.

Joden wereldwijd kregen te maken met de gevolgen van deze hetze tegen Israël. Er waren talloze ‘incidenten’ waarbij Joden en Israël doelwit waren. Posters met portretten van de gijzelaars – ook de kinderen – werden overal van de muren gescheurd. Joodse studenten werden opgejaagd, concerten verstoord, herdenkingen afgelast. Met verbeten haat spreken activisten de term zionist uit, want volgens hen mag Israël niet bestaan. De Tweede Kamer zag zich genoodzaakt een verklaring tegen Jodenhaat uit te brengen, maar het haat zaaien ging door.

Verslaggeving

En de westerse media bleven stoken.

Wie nog illusies had over de integriteit van de verslaggeving over Israël, zal daar het afgelopen jaar wel van genezen zijn, tenminste… als die persoon de kans had om zich werkelijk te informeren. Het kuddegedrag van onze establishment media was al veel langer een probleem, maar het afgelopen jaar is meer dan ooit gebleken hoe gevaarlijk dit is. De propaganda tegen Israël is zo alomtegenwoordig dat ook goedwillende mensen misleid worden.

Inmiddels loopt dit uit op een strijd tussen goed en kwaad, zoals journaliste Julia Hartley-Brewer scherp weet te verwoorden in onderstaande video. Zij reageert hier op het uitkomen van weer een nieuw rapport waarin wordt aangetoond hoe de BBC Israël demoniseert en terroristen witwast.

Nederland

In Nederland zien we hetzelfde als wat Hartley-Brewer signaleert in Groot-Brittannië. Juist de media die hoog staan aangeschreven – die vaak prat gaan op hun morele superioriteit en genuanceerde berichtgeving – juist die media kiezen massaal voor het kwaad. Na een jaar van onophoudelijke desinformatie over dit conflict kunnen deze media zich niet meer beroepen op goede bedoelingen. Dit is geen kwestie meer van af en toe fouten die ‘nu eenmaal onvermijdelijk’ zijn, dit is een kwaadaardige hetze tegen Israël.

Hoe zijn al die keurige journalisten hier toch in terecht gekomen? Welk hellend vlak zijn zij afgegleden om hierin te belanden? Voor de meesten was het waarschijnlijk meelopen met de heersende ideologie: als we de hele wereld moeten bekijken door de lens van onderdrukker en slachtoffer, dan moet Israël maar onderdrukker zijn. Dat gaat des te makkelijker omdat het goed combineert met cultuurrelativisme over de islam, en wellicht nog een snufje ouderwetse Jodenhaat.

Keer om!

Het is een bittere ironie dat juist de zedenmeesters van onze tijd – die eindeloos prediken tegen intolerantie en discriminatie – dagelijks verder afdalen in de krochten van Jodenhaat. Zij zijn geworden waar ze tegen waarschuwen. Het enige wat we nog kunnen hopen is dat sommigen van hen diep in hun hart wel weten hoe krom hun verslaggeving is, en zich er stiekem voor schamen. Dan is er nog een kleine kans dat hoofdredacties hun journalistieke normen eens onder het stof vandaan halen.

Zoals het Asserson Report de bias van de BBC tegen Israël aantoonde door hun verslaggeving langs de meetlat van hun eigen journalistieke normen te leggen, zo zouden de journalisten van NOS, Nieuwsuur, RTL, NRC, Volkskrant en Trouw dat ook moeten doen. Ze zouden hun eigen hoogstaande journalistieke codes nog eens door moeten lezen en eerlijk moeten kijken naar hun verslaggeving over Israël. Na het afgelopen jaar kan er dan maar één conclusie zijn: beter alsnog omkeren dan doorgaan op deze heilloze weg.

Houd moed

Wat zou ik graag willen dat Nederland nog werkelijk een vriend van Israël zou zijn. Ik zou willen dat ik kon spreken voor alle Nederlanders, ook voor al die journalisten die beweren dat zij onafhankelijk, onpartijdig en ongebonden verslag proberen te doen. Ik zou willen dat ik namens al die Nederlanders tegen Israëli’s zou kunnen zeggen dat Nederland hen steunt in hun strijd tegen terrorisme. Maar het zou een leugen zijn.

En toch weet ik dat zoveel Nederlanders wel de pijn van Israël voelen. Zoveel Nederlanders gruwen van de leugens die dagelijks via onze media verspreid worden. En namens die Nederlanders zou ik tegen de Israëli’s willen zeggen: houd moed en blijf hopen. Jullie zijn niet alleen. Overal zijn mensen die door de leugens heen kijken en met jullie mee rouwen. Wij zullen aan jullie denken, niet alleen op deze verdrietige gedenkdag, maar elke dag dat jullie onder vuur liggen.

Uiteindelijk zal de waarheid het winnen van de leugen.

 

U kunt Maaike van Charante steunen via repelsteeltje.backme.org

Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg Maaike op Twitter.