Titelfoto: Wikimedia Commons – PVV-fractie (2019) door TweedeKamer der Staten-Generaal (via Youtube), CC BY 3.0.

Deze maand zijn er belangrijke verkiezingen, en de oude bestuurscultuur die zoveel schade heeft aangericht kan eindelijk verleden tijd worden. Maar wat wordt de nieuwe bestuurscultuur? De crisis rond Israël en de echo’s daarvan in onze eigen samenleving brengen aan het licht wat al decennia smeulde. In dat licht maak ik een andere keuze dan ik me had voorgenomen.

Het leven is wat gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Wie mij op 6 oktober gevraagd zou hebben naar mijn plannen voor 22 november, had te horen gekregen dat Pieter Omtzigt 90% kans op mijn stem maakte. Eindelijk een integere politicus die aankaartte wat fundamenteel mis is in onze rechtsstaat.

Maar daarna werd het 7 oktober. Zwarte zaterdag.

De reacties in de westerse wereld

Mijn wereld werd ondersteboven gegooid. Niet eens zozeer door de gruwelen van deze afschuwelijke pogrom – hoewel die al erg genoeg waren – maar vooral door wat erop volgde. Uitzinnige mensenmassa’s in de straten van de westerse wereld. Gejuich voor Hamas. Massale demonstraties tegen Israël nog voordat Israël zelfs maar een woord gezegd had over een reactie.

En nee, die demonstraties waren niet pro-Palestina, ze waren anti-Israël. Iedereen die anders beweert mag uitleggen waarom er nooit massale demonstraties waren voor de duizenden Palestijnen die werden afgeslacht in Syrië of onderdrukt in al die andere ‘broederlanden’ in het Midden-Oosten. Palestijnen zijn alleen interessant als Joden de schuld kunnen krijgen.

De ‘experts’

En het waren niet alleen de meutes. Het waren ook de onvermijdelijke ‘experts’ die nauwelijks een woord wijdden aan de afschuwelijke feiten die direct al naar buiten kwamen, maar die heel veel woorden hadden om te vertellen dat ‘de Joden er ook wel een beetje om gevraagd hadden’ om Johan Derksen te citeren. Niet dat die ‘experts’ dat zo bot zeggen, die pakken het ‘genuanceerder’ aan.

Merk op hoe deze Erwin van Veen na een inleidend zinnetje – onvermijdelijk om even te noemen dat Hamas ‘iets’ heeft gedaan – meteen de schuld bij Israël legt. Niet bij ‘de Joden’ natuurlijk, daar is hij te beschaafd voor. Maar Johan Derksen in al zijn botheid vatte dit sentiment perfect samen. En voor wie ‘context’ zoekt: Van Veen tweette dit op 8 oktober. Eén dag na de slachting.

De Hamasapologeten hadden heel even een beetje wind tegen – Berber van der Woude mocht op 12 oktober bij Op1 komen vertellen hoe moeilijk het op 8 oktober nog was geweest om kritisch op Israël te zijn – maar dat duurde niet lang. In kwaliteitskranten als NRC mochten zij komen klagen dat Nederland veel te pro-Israëlisch, en zelfs medeplichtig aan bezetting was.

De ‘kwaliteitsmedia’

In diezelfde kwaliteitskranten konden we juweeltjes aantreffen als een factcheck of er wel echt Israëlische baby’s onthoofd waren, en hoeveel dan (Volkskrant), kritiekloos doorgegeven leugens van Hamas over beweerde oorlogsmisdaden van Israël (NRC en vele anderen) en propagandabeschuldigingen tegen Israël toen het land vanwege alle ongeloof toch maar met hard bewijs van de gruwelen kwam (Trouw).

Zoals ik schreef op 19 oktober: Wat staat ons nog te wachten?

Want jawel, ook de NOS, Nieuwsuur, RTL en allerlei ‘nette’ omroepen – die niets te vrezen hebben van de NPO-ombudsman – droegen hun steentje bij aan Israëlkritiek (die heus geen antisemitisme was…) en aan scorebordjournalistiek op basis van cijfers van Hamas. Hamas, U weet wel. Die club die weerloze burgers martelt en afslacht, massaal vrouwen verkracht en baby’s gruwelijk vermoordt, en honderden burgers gegijzeld houdt in Gaza. Hamas, ook wel bekend als ‘de autoriteiten in Gaza’.

Het was geen verrassing dat de media weer eens vol op het anti-Israëlorgel gingen, want dat doen ze al decennia. Ooit werd het mode om Israël te framen als een koloniaal project, en toen Nederlandse journalisten eenmaal massaal in dat groefje liepen, lukte het niet meer zo best om ermee te stoppen. Vooral omdat antikolonialisme nog steeds zo heerlijk ‘in’ is. Je deugt eigenlijk vanzelf al als je leuzen tegen kolonialisme roept.

Waar was Omtzigt?

Intussen keek ik reikhalzend uit naar een heldere reactie van Pieter Omtzigt. Een politicus die zo bekend staat om zijn integriteit zou juist nu toch van zich laten horen? Ik zocht met toenemende frustratie naar uitspraken, en vond slechts enkele obligate veroordelingen zoals alle politici die lieten horen. En toen kwam op 30 oktober dat debat met Timmermans.

Diana Matroos vroeg rechtstreeks aan Omtzigt wat hij vond van een stemonthouding van Nederland bij een motie over Israël. Omtzigt kreeg alle gelegenheid om zich uit te spreken over Israël en Gaza, en wat kwam er? Een verhaal over regeltjes zonder raakvlak met de realiteit.

Prioriteiten

Op 29 oktober had ik net een stuk gepubliceerd waarin ik inging op de existentiële strijd waar we nu in zitten, een strijd die naar mijn mening gaat om de ziel van het westen. Het conflict rondom Israël is het brandpunt waarin deze strijd zich concentreert, en de schokgolven die daar ontstaan waaieren uit over de hele wereld. Ook over Nederland.

Maar blijkbaar stond dit voor Pieter Omtzigt niet bovenaan de agenda. Hij vond dat de ‘internationale gemeenschap’ hiermee aan de slag moest, liefst via het internationaal strafhof, want de VN ‘had niet genoeg tanden’. Blijkbaar is nog niet tot huize Omtzigt doorgedrongen hoe anti-Israël de VN en alle aanverwante organisaties zijn. Zie ook hoe de vrouwenorganisatie van de VN niet uitgepraat raakt over Gaza, maar de verkrachtingen van Israëlische vrouwen negeert.

Het woord teleurstelling dekt niet wat ik voelde. Ontgoocheling was eerder van toepassing. Op 2 november kwam de Duitse vicekanselier Robert Habeck met een glashelder statement, en ik besefte dat dit was wat ik zo graag van Omtzigt had willen horen. Deze morele helderheid, dit was wat ik zocht in deze situatie. Het zat me zo hoog dat ik Pieter Omtzigt een open brief schreef.

Morele helderheid

Helaas kwam er geen bevredigend antwoord. En ook in latere uitingen van Omtzigt – of van zijn buitenlandwoordvoerder Caspar Veldhuis – vond ik niet wat ik zocht. Maar op 6 november zag ik een andere politicus die wel had begrepen waar het om ging. Geert Wilders sprak met kennis van zaken en was volstrekt helder.

En het is niet zo dat Wilders nu even op de Israël bandwagon springt in de hoop pro-Israëlstemmen binnen te halen. De PVV is al jaren kristalhelder over Israël, en kaart regelmatig de laffe houding aan van al die andere partijen die meelopen met anti-Israëlsentimenten of daar zelfs het voortouw in nemen. De PVV is ook de partij die al jaren hamert op de gevaren van massa-immigratie uit de islamitische wereld.

Moslims in Nederland

Het resultaat van die massa-immigratie hebben we de afgelopen weken op de westerse straten kunnen zien. En voor de moslimapologeten die roepen dat dit ‘niet alle moslims’ zijn: ik heb oprecht gezocht naar moslims die zich uitspraken tegen de anti-Israëlhetze en de soms openlijke Jodenhaat, en ik vond hen vooral onder Israëlische Arabieren. Niet onder Nederlandse moslims.

En nee, ik ben geen voorstander van een verbod op de Koran of de sluiting van moskeeën. Ik ben ervoor dat moslims hun geloof achter hun voordeur belijden en zich in onze maatschappij aan onze wetten houden. En ik ben er vooral voor dat onze overheid volstrekt neutraal is: ik wil nooit meer geüniformeerde agenten zien knielen in een moskee, en ik wil geen hoofddoekjes ingevoerd zien worden bij de politie.

We hebben de PVV nodig

Verder ken ik alle bezwaren tegen de PVV wel. Ze worden zo vaak herhaald dat ze halsmisdaden lijken vergeleken met wat andere partijen doen. Maar zoals ik in een vorig stuk uitlegde: de partijen die zo ijverig PVV uitsluiten, hebben meestal zelf heel wat meer boter op hun hoofd. Juist Pieter Omtzigt zou die afweging moeten kunnen maken, hij heeft zelf genoeg kritiek gehad op de schendingen van de Grondwet en de grondrechten door de ‘nette’ partijen.

Wil dit alles zeggen dat ik de gaten in onze democratische rechtsstaat waar Omtzigt over spreekt ineens niet meer belangrijk vind? Zeker wel. Die gebreken in onze rechtsstaat zijn enorm belangrijk. Maar voor 7 oktober dacht ik nog dat we tijd hadden om die te repareren. Nu niet meer. De cultuuroorlog is tot een uitbarsting gekomen en we hebben leiders nodig die dat begrijpen.

Vond je dit artikel goed? Steun Maaike van Charante via repelsteeltje.backme.org

Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg Maaike op Twitter.